Spożycie błonnika jest wielce zróżnicowane w poszczególnych kra­jach. Dotyczy to także udziału różnych jego rodzajów w ogólnym spoży­ciu tego składnika. Jednakże w większości krajów głównym źródłem błonnika jest zboże. Podobnie jest w Polsce (tabela 3). Zwraca uwagę mały udział owoców w jego podaży.

Pomimo korzystnego działania na fizjologię przewodu pokarmowego. jak również na metabolizm lipidów i węglowodanów, nie ma norm zapo­trzebowania na błonnik, gdyż nie jest uznany za niezbędny składnik pokarmowy. Wiadomo np. że błonnik nie występuje w żywieniu grenlan­dzkich Eskimosów 1 Masajów, co nie powoduje żadnej choroby.

Jednakże spostrzeżenie to nie usposabia żywieniowców w wielu kra­jach zachodnich do zalecania wzrostu spożycia błonnika, przeważają bowiem argumenty na jego korzyść. Jest tak m.in. w Wielkiej Brytanii i Australii, gdzie zaleca się zwiększenie spożycia błonnika pokarmowego z dotychczasowych 20—25 g dziennie do 40—45 g.

Realizacja tego wymaga stosowania mniej oczyszczonej diety miesza­nej zawierającej nasiona zbóż i roślin strączkowych oraz warzywa i owoce.

Można również stosować błonnik w postaci otrąb pszennych, jako dodatek do codziennej zwykłej diety. Zaleca się stopniowe zwiększenie jego spożycia o 5 g na tydzień w celu zmniejszenia objawów związanych z powstawaniem gazów. W przewlekłych zaparciach korzystne jest przyj­mowanie 2 czubatych stołowych łyżek otrąb dziennie (10 g błonnika pokarmowego)